فقط یک کشور در دنیا غذای کافی برای تامین نیازهای خود را تولید می‌کند
در نگاه کلان‌تر، اتحادیه‌های اقتصادی متشکل از چند کشور نیز الگوهای مشابهی از خودکفایی غذایی را نشان دادند. به عنوان مثال، شورای همکاری خلیج فارس در خاورمیانه تنها در گروه گوشت به خودکفایی رسیده است، درحالی‌که اتحادیه‌های اقتصادی در غرب آفریقا و کارائیب فقط در دو گروه غذایی موفق عمل کرده‌اند. هیچ اتحادیه اقتصادی به اندازه کافی سبزیجات تولید نمی‌کند که بتواند کل جمعیت خود را تغذیه کند.
اکثر کشورها برای جبران کسری‌ها و تأمین نیازهای غذایی جمعیت، به تجارت خارجی وابسته‌اند. اما بسیاری از این کشورها بیش از نیمی از واردات خود را از یک شریک تجاری خاص دریافت می‌کنند و همین امر آن‌ها را در برابر شوک‌های بازار به‌شدت آسیب‌پذیر می‌سازد.
تیم تحقیقاتی تأکید می‌کند که حفظ شبکه‌های متنوع تجاری میان کشورها و مناطق برای تضمین تأمین غذایی در آینده بسیار اهمیت دارد و اعمال تعرفه‌های تلافی‌جویانه مانع از دستیابی به این هدف می‌شود.
جوناس اشتل، اقتصاددان دانشگاه گوتینگن می‌گوید: «تجارت و همکاری بین‌المللی در زمینه مواد غذایی برای داشتن رژیم‌های غذایی سالم و پایدار ضروری است. با‌این‌حال، وابستگی زیاد به واردات یک کشور خاص می‌تواند کشورها را آسیب‌پذیر کند. ایجاد زنجیره‌های تأمین غذایی پایدار و مقاوم، برای تضمین سلامت عمومی ضرورت دارد».
پژوهش در مجله‌ی Nature Food منتشر شده است.